La moneca
LA MONECA
Escaecía d'afechu,
nun requexín de la casa,
la neña dexó estropiá
la so moneca perguapa.
La neña xuega tó'l díe
y, cuando sobre illa pasa,
nun l'amira ni un migayu
nin s'enclica p'apañala.
So má, que atenta l'apropia,
al vela ansí dispreciala
siente como si un escayu
nel corazón se i cincara.
Pos la má tamién fói neña,
la so má tamién fói guaja,
y enxamás tevo moneca
como la d'illa, tan maxa.
Una sí, pero la morra,
yera un duviellu de llana
y barbes de los maízos
la so pellambrera llarga.
El vestíu yera de tela
que'n dalgún tiempu fói blanca
y en llugar de zapatielles
calzaba cachos de tabla.
Illa víala guapina,
pa illa yera una ayalga
y enllenábala de besos
de magar que l'apañaba.
Y coyíala nel cuellu
sin dexar d'afalagala
y co'l vieyu escarpior
la pellambrera i peñaba.
¡Qué feliz d'haber tenío
aquilla moneca guapa
que güey escaez la fiya
nel requexín de la casa!
Per iso siente un escayu
que'n el corazón se i llanta
y per so cara esboliga,
muy seliquín, una llárima.
Comentarios
Publicar un comentario